Koronka do Miłosierdzia Bożego
Na początku:
- Ojcze nasz..., Zdrowaś Maryjo..., Wierzę w Boga...
Na dużych paciorkach (1 raz):
- Ojcze Przedwieczny, ofiaruję Ci Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo najmilszego Syna Twojego, a Pana naszego Jezusa Chrystusa na przebłaganie za grzechy nasze i całego świata.
Na małych paciorkach (10 razy):
- Dla Jego bolesnej męki miej miłosierdzie dla nas i całego świata.
Na zakończenie (3 razy):
- Święty Boże, Święty Mocny, Święty Nieśmiertelny zmiłuj się nad nami i nad całym światem.
Więcej informacji:
Święto Miłosierdzia Bożego
Słowa Pana Jezusa do Siostry Faustyny: Pragnę, aby pierwsza niedziela po Wielkanocy była Świętem Miłosierdzia.
W tym dniu kapłani będą mówić ludziom o wielkim i niezgłębionym miłosierdziu moim.
Wybór pierwszej niedzieli po Wielkanocy, która kończy oktawę Zmartwychwstania Pańskiego, wskazuje na ścisły związek między wielkanocną tajemnicą Odkupienia a Świętem Miłosierdzia. Męka, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa są bowiem szczytowym objawieniem miłości miłosiernej Boga. Dzieło odkupienia owocuje i aktualizuje się w sakramentach świętych, o których mówi liturgia Święta Miłosierdzia. Chrzest, sakrament pokuty, Eucharystia są niewyczerpanymi źródłami Miłosierdzia Bożego. Dlatego liturgia tej niedzieli jest punktem kulminacyjnym uwielbienia Boga w tajemnicy Miłosierdzia.
Święto Miłosierdzia Bożego ma być nie tylko dniem szczególnej czci Boga w tej tajemnicy, ale także dniem łaski dla wszystkich ludzi, zwłaszcza grzeszników. „Pragnę – powiedział Pan Jezus – aby Święto Miłosierdzia było ucieczką i schronieniem dla wszystkich dusz, a szczególnie dla biednych grzeszników. Kto w dniu tym przystąpi do Źródła Życia, ten dostąpi zupełnego odpuszczenia win i kar. W dniu tym otwarte są wszystkie upusty Boże, przez które płyną łaski, niech się nie lęka zbliżyć do Mnie żadna dusza, chociażby grzechy jej były jak szkarłat”.
Aby skorzystać z tych wielkich darów, trzeba wypełnić warunki nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego, tzn.: pokładać ufność w Panu Bogu, pełnić uczynki miłosierdzia, być w stanie łaski uświęcającej i przystąpić do Komunii św.
„Nie znajdzie żadna dusza uspokojenia – powiedział Pan Jezus – dopóki się nie zwróci z ufnością do miłosierdzia mojego i dlatego pierwsza niedziela po Wielkanocy ma być Świętem Miłosierdzia”.
Do Święta Miłosierdzia Bożego przygotowujemy się przez Nowennę do Miłosierdzia Bożego, którą również podyktował s. Faustynie nasz Pan Jezus Chrystus.
pełny tekst "Dzienniczka" w wersji elektronicznej z odpowiednim certyfikatem autentyczności!
Św. Faustyna Kowalska - Apostołka Bożego Miłosierdzia
Urodziła się 25 sierpnia 1905 roku we wsi Głogowiec,w parafii Świnice Warskie w województwie łódzkim, w której została ochrzczona przez proboszcza ks. Józefa Chodyńskiego 27 sierpnia 1905. Była trzecim z dziesięciorga dzieci ubogich rolników, Marianny i Stanisława Kowalskich, rolnika dorabiającego stolarstwem. Rodzice przekazali jej żywą wiarę w Boga obecnego w życiu człowieka. Nauczyli ją wierności Bożym przykazaniom uczciwej pracy. W domu rodzinnym Helena (imię, które otrzymała na chrzcie) nauczyła się stawiania Bożych spraw na pierwszym miejscu. Pisała :"Kiedy widziałam, jak ojciec się modlił, zawstydziłam się bardzo, że ja po tylu latach w Zakonie nie umiałabym się tak szczerze i gorąco modlić, toteż nieustannie składam Bogu dzięki za takich rodziców". (Dz. 398)W 1914 mała Helenka przystępuje do Pierwszej Komunii św. udzielonej przez proboszcza parafii Świnice, ks. Pawłowskiego. Dziewczynka przeżyła głęboko tę uroczystość będąc świadomą obecności Jezusa w swoim sercu i pierwszego tak bliskiego spotkania z Panem.
Niecałe trzy lata uczęszczała do szkoły podstawowej w Świnicach Warckich (1917-1920). Od wczesnej młodości pomagała rodzicom w gospodarstwie rolnym. Pracowała jako pomoc domowa w Aleksandrowie, Łodzi i w Ostrówku koło Warszawy (1921-1925).Po roku pracy (w 1922) Helena wraca z Aleksandrowa do domu z zamiarem wstąpienia do zakonu. Spotyka ją stanowcza odmowa rodziców, co sprawia jej wielką przykrość, zwłaszcza tak stanowczy sprzeciw ojca. Rozczarowana Helena stara się oddalić od siebie wewnętrzne natchnienia.
1 sierpnia 1925 roku Helena wstąpiła do Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia i rozpoczęła postulat w klasztorze w Warszawie przy ul. Żytniej 3/9. Po odbyciu nowicjatu w Krakowie (1926-1928) złożyła śluby czasowe, a 1 czerwca 1933 roku wieczyste. W życiu zakonnym pełniła różne funkcje pracując w piekarni, w kuchni, w ogrodzie i na furcie w wielu klasztorach Zgromadzenia (Warszawa, Płock, Wilno, Kraków).22 lutego 1931 roku otrzymała pierwszą wizję Jezusa Miłosiernego oraz polecenie głoszenia światu Bożego Miłosierdzia. Mimo wielu wątpliwości i trudności starała się być wierną nakazom Jezusa, przekazują je swoim przełożonym i kierownikowi duchowemu, ks. Michałowi Sopoćce. Swoje przeżycia duchowe Siostra Faustyna opisała w Dzienniczku odsłaniając tajemnice życia duchowego, które przez próby wiary prowadziło ją do zjednoczenia z Bogiem. Siostra Faustyna zmarła 5 października 1938 roku w Krakowie po długich cierpieniach spowodowanych chorobą.
Błogosławiony Michał Sopoćko
Michał urodził się 1 XI 1888 r. na Wileńszczyźnie, we wsi Juszewszczyzna (Nowosady). Osiem dni później został ochrzczony w kościele parafialnym w Zabrzeziu. Przed wstąpieniem do Seminarium Duchownego w Wilnie w 1910 r., skończył Szkołę Ludową w Zabrzeziu i Szkołę Miejską w Oszmianie. 15 VI 1914 r. przyjął święcenia kapłańskie w Wilnie.
Pierwsza parafia, na której pracował ks. Michał była w Taboryszkach. Później studiował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego, na Państwowym Instytucie Pedagogicznym kończąc tytułem magistra pedagogiki, doktoryzował się z teologii moralnej na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego i habilitował się z teologii pastoralnej.
Jako ojciec duchowy w Seminarium w Wilnie uczył się wsłuchiwać w potrzeby człowieka, a przede wszystkim rozpoznawać wolę Bożą. Wykładał również historię filozofii dla kleryków i pedagogikę, homiletykę i katechetykę dla studentów katedry teologii pastoralnej na Uniwersytecie Stefana Batorego. Był też spowiednikiem wielu żeńskich i męskich Zgromadzeń Zakonnych. W ten sposób spotkał się w 1933 r. ze św. Faustyną ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Podzieliła się z nim poleceniem Jezusa, by wymalować obraz z podpisem "Jezu, ufam Tobie". Dokonało się to z pomocą malarza p. E. Kazimirowskiego.
Korespondencyjne kierownictwo duchowe z s. Faustyną skonkretyzowało sposób głoszenia orędzia Miłosierdzia Bożego. Odtąd całe życie ks. Michała było skoncentrowane na uwielbieniu Boga w Jego Trójcy i Miłosierdziu. Przejął również "zobowiązanie" od s. Faustyny, aby powstało zgromadzenie wypraszające Miłosierdzie Boże całemu światu zgodnie z pragnieniem Jezusa.
Już trzy lata po śmierci s. Faustyny przyjął prywatny ślub czystości oraz przyrzeczenia ubóstwa i posłuszeństwa od Jadwigi Osińskiej, uczestniczki nabożeństw, konferencji, rekolekcji duchu ufności w Miłosierdzie Boże, które sam prowadził. Dało to podwaliny pod nowe Zgromadzenie Sióstr Jezusa Miłosiernego.
W latach 1942 -1944, podczas II wojny światowej, musiał ukrywać się przed gestapo w Czarnym Borze koło Wilna. Później wrócił do Białegostoku, gdzie był profesorem Wyższego Seminarium Duchownego. Zmarł 15 II 1975. Jego proces beatyfikacyjny na szczeblu diecezjalnym rozpoczął się 04 grudnia 1987 r. Uroczystej beatyfikacji dokonał Prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych Ks. Arcybiskup Angelo Amato, 28 IX 2008 r. w Białymstoku.
